این منتقد سینما در گفتگو با خبرنگار سینماپرس افزود: یکی ازچند فیلم جامانده از نمایش درجشنپاره موسوم به ملی فیلم فجر، به دلیل نامدیریت ها، ناداوری ها و روند مافیا پسند سینما، فیلم  «دروجه حامل» ساخته بهمن کامیار است. گرچه این فیلم پس از پایان جشنپاره، برای عده ای به نمایش درآمد، ولی کارکرد و بازخورد تبلیغاتی ازنوع شرکت درجشنپاره رانداشت ودر حدمعمول هم دیده نشد.

آذین ادامه داد: این فیلم اکنون در بازار رقابت ناسالم میان فیلمسازان خود گردان وپولداران سینما و یکه تازی مافیا، برای دیده شدن، تلاش می کند. خوب است که در واویلای تولید و اکران سینما و درشرایط غیبت سازوکارهای مناسب مدیریتی وجولان مافیا که مانع نفس کشیدن سینماگران غیر وابسته وسفارشی نساز است، دوستانی که دست بر زانوان خود دارند، هوای یکدیگر را دارند و در حد توان با زیاده خواهی های مافیا مقابله و برای حیات خودمبارزه می کنند.

این مدرس سینمای کشور خاطرنشان کرد: بهمن کامیار فیلم «در وجه حامل» را با کمک همین دوستان وسرمایه و تهیه کنندگی مصطفی کیایی، سینماگر مطرح کشور ساخته است. با آنکه فیلم اوکاستی فراوان دارد ولی از نظر مضمون، یک اثرسینمایی و اجتماعی دغدغه  مند است. نگاه به بخشی از مسائل و مشکلات و مناسبات اجتماعی از زاویه نگاه و حضور یک زن به نام «مهری» که در مسیر واقعه ای ناخواسته قرار می گیرد و شرح تصویری و سینمایی واکنش های او درقبال شرایط تازه زندگی اش و برخوردهای دیگران، موضوع محوری فیلم «در وجه حامل» است.

وی سپس با بیان اینکه  کامیار با آنکه که پیش تر کارگردانی فیلم های «بیداری»، «مرداد» و «نیم» راتجربه کرده  است و تهیه کننده فیلم های «نیم»، «کارت پرواز» و «سد معبر» بوده و درحد نیاز اولیه برای ساخت یک فیلم جمع  وجور و سرپا دارای تجربه سینمایی است ولی فیلم «در وجه حامل» او از استاندارد های تولید یک فیلم حرفه ای سینمایی فاصله دارد. نگاه سطحی به انسان ها وکشمکش های درونی و بیرونی  آن ها و مشکلات اجتماعی و توجه به معلول ها بدون پرداختن به علت ها، ضعف در داستان  و ماجراسازی های جذاب و چالش برانگیز، فیلمنامه ای که به  علت پردازش ناکامل، سبب شده تا درام فیلم از چارچوبی محکم برخوردار نباشد و همچنین کم کاری در شخصیت پردازی و کاراکترسازی، باعث شده است تافیلم «در وجه حامل» چندان کامل و راضی کننده نباشد.

آذین تأکید کرد: بازی های ژاله صامتی و محسن کیایی و رعنا آزادی ور، هرچند از عوامل پیگیری مخاطب برای همراهی با ماجراهای کم جان فیلم است، اما کمکی به حرفه ای شدن «در وجه حامل» نکرده و نتوانسته است این اثر را دارای حرف های متفاوت و متمایز درساختار هنری و محتوایی بنمایاند. بهمن کامیار بااین فیلم نشان می دهد که ذوق وسلیقه وتوانایی برای نگارش فیلمنامه های بهتر وکارگردانی فیلم های قوی تر را دارد و بایدمنتظر تماشای فیلم خوب وجذاب بعدی اوبود.

وی سپس به فیلم دیگر تازه اکران شده اشاره کرده و گفت: «شماره ۱۷ سهیلا»   فیلمی با دغدغه های اجتماعی، همراه روایتی شبه مستند و واقع نما و مضمون خوب، ولی پرداختی ناکامل به زبان ناپخته سینمایی است. فیلم غفاری، تمام اشکالات وکمبودهای نشات گرفته از کاستی تجربه در کار فیلمسازی را درخود دارد.

وی ادامه داد: خامدستی های کارگردان، سبب شده تافیلم او کمترسینمایی بوده و مضامین درست پرداخت نشده آن برای مخاطب چندان قابل درک نباشد و درحد لزوم نتواند با شخصیت های کمرنگ و حوادث کم مایه فیلم همراهی کند. اصرار بیهوده فیلمساز برای خنداندن تماشاگر بدون ابزار مناسب خنده سازی در دیالوگ ها وموقعیت ها به مشکلات «شماره ۱۷ سهیلا» افزوده است.

این منتقد سینما متذکر شد: در واقع دستمایه فکری و موضوعی فیلم متوسط است، ولی پردازش داستانی، فیلمنامه ای و سینمایی کافی در آن صورت نگرفته و استفاده ناکامل ازقابلیت های تصویرسازی سینمایی باعث شده تا ایده اولیه به درستی تعریف و تبیین و ارائه نشود. قاب بندی های ضعیف، در سطح ماندن موضوع ها وکم کاری درصحنه سازی ها و پرداخت کاراکترها و بازی های بی معنا با دوربین ونماها ازدیگرایراد های این فیلم است.

وی در پایان این گفتگو اظهار داشت: «شماره ۱۷ سهیلا» یک فیلم تجربی با پرداخت ضعیف و بیان سینمایی ناقص است واین همه نشانگر نیاز فیلمساز به کسب دانش  و تجربه و شناخت سینمایی و اجتماعی عمیق و دقیق ازسینما و مخاطب است.